|
|
Wyjątek
stanowiły kościoły katedralne, które miały wyznaczone w
ciągu roku rocznice poświęcenia. Obecnie uroczystość tę
obchodzą w ostatnią niedzielę października tylko te świątynie,
których dokładnej daty poświęcenia nie można ustalić.
W ciągu roku są dwa szczególne dni, ważne dla każdej świątyni:
dzień jej patrona oraz rocznica poświęcenia. Dzień patrona
jest odpowiednikiem ludzkich imienin. W tym dniu w danym kościele
obchodzona jest uroczystość odpustowa, gdyż po spełnieniu
odpowiednich warunków można uzyskać wtedy odpust zupełny.
Dla podniesienia rangi tej uroczystości zwyczajowo przenosi
się jej obchód na najbliższą niedzielę, aby umożliwić
wiernym liczne uczestnictwo we Mszy.
Dzień poświęcenia kościoła jest analogią do przyjęcia
przez człowieka sakramentu chrztu świętego. Przez chrzest
człowiek staje się dzieckiem Bożym. Kościół przez poświęcenie
staje się budynkiem przeznaczonym wyłącznie do służby Bożej.
Odtąd nie może służyć żadnym świeckim celom.
W liturgii istnieją dwie formy oddania budowli do celów
kultu. Kościół można pobłogosławić lub poświęcić. Poświęcenie
jest formą uroczystszą. Przewodniczy mu biskup, sprawując
bogate obrzędy. Od budowniczych kościoła biskup otrzymuje
klucze do świątyni. Po otwarciu drzwi jako pierwszy wchodzi
do kościoła, wprowadzając do niego lud. Podczas Mszy św.
biskup kropi ołtarz i ściany świątyni wodą święconą,
namaszcza ołtarz i ściany w czterech lub dwunastu miejscach.
Podczas poświęcenia umieszcza się w ołtarzu relikwie świętych,
zapala światła i okadza nową świątynię. Na zakończenie
Liturgii po raz pierwszy Chleb Eucharystyczny umieszcza się w
tabernakulum. Czerwona lampka informuje, że miejsce to jest
święte jako mieszkanie Boga.
Do niedawna na poświęcenie kościoła używało się terminu
konsekracja. Dziś odnosi się go tylko do osób poświęcanych
Bogu (śluby wieczyste osób konsekrowanych czy święcenia
biskupie).
|
|
