Polecamy również:

 

 

 

Święty Stanisław Kostka

- patron ministrantów

 

Czwartek 16 września 2007 13:30
Źródło: pl.wikipedia.org oraz www.bryk.pl
Przygotował: Artur Majcher

 

 

 

18 września przypada wspomnienie Świętego Stanisława Kostki, patrona ministrantów oraz młodzieży. Papież Jan XXIII ogłosił św. Stanisława w 1962 jednym z patronów Polski

 

 

 

Stanisław Kostka urodził się 1550 roku w Rostkowie koło Płocka jako syn kasztelana zakroczymskiego. Jego matką była Małgorzata z Kryskich herbu Prawdzic z Drobnina. Jest to więc potomek dwóch znanych w XVI - wiecznej Polsce rodów. Jego rodzina nie należała wprawdzie do najbogatszych, jednak stać ją było na wykształcenie dzieci.

Miał trzech braci i dwie siostry. W domu panowała atmosfera wielkiej karności, patriotyzmu i katolicyzmu. Oboje rodzice uczyli swoje dzieci uczciwości, skromności i prawdziwej pobożności. O jego dzieciństwie oprócz nielicznych wspomnień jego brata wiadomo dziś bardzo mało. Wiemy, że jego religijność cechował bardzo silnie duch maryjny. Często na swój dziecięcy sposób mówił i opowiadał o Niej jak o swej Matce.

W wieku czternastu lat został wysłany wraz z najstarszym bratem Pawłem i nauczycielem Janem Bilińskim do Wiednia. Tam miał uczyć się w gimnazjum prowadzonym przez ojców jezuitów. Była to bardzo dobra szkoła. Wychowywała ona nie tylko intelektualnie, ale też duchowo. Codziennie odprawiano tam Mszę świętą. A przynajmniej raz w miesiącu studenci przystępowali do sakramentów pokuty i komunii. Stanisław Kostka do Komunii przystępował raz w tygodniu. Nie mógł częściej, ponieważ na codzienną Komunię św. nie pozwalało ówczesne prawo kanoniczne. Ponadto w szkole modlono się przed lekcjami i po nich. Na pierwszym roku wykładano gramatykę, na drugim "nauki wyzwolone", a na trzecim - retorykę.

Przełomowym momentem w życiu świętego młodzieńca był grudzień 1565 roku kiedy to mocno zachorował. Otrzymał wtedy szczególną łaskę przeżyć mistycznych. Między innymi ukazała mu się Matka Najświętsza i oświadczyła, że po wyzdrowieniu powinien zasilić szeregi Towarzystwa Jezusowego. Dlatego też, gdy wyzdrowiał przystąpił do realizacji otrzymanego polecenia. Niestety nie powiodło mu się w Wiedniu, gdzie przyjecie uzależniano od zgody rodziców, a tej Staś nie otrzymał i nie mógł się łudzić, że jego konsekwentny ojciec to uczyni w przyszłości. Postanowił wyruszyć do Niemiec, aby tam zrealizować wielkie pragnienie wstąpienia "pod sztandar Krzyża" w Towarzystwie Jezusowym.

16 sierpnia 1567 roku wyrszył w wędrówkę, prowdzącą ku realizacji młodzieńczych, ale jakże dojrzałych marzeń. Szedł sam, nie posiadając prawie niczego, zdany na Opatrzność Bożą. Wreszcie dotarł do Augsburga, gdzie nie zastał Piotra Kanizjusza, ówczesnego prowincjała niemieckich jezuitów. Spotkał go w Dylindze, gdzie otrzymał polecenie pomagania w kuchni. Potem wraz z dwoma nowicjuszami udał się do Rzymu (oczywiście pieszo). Dotarł tam 25 października 1567 roku, a trzy dni póżniej odbyły sie jego obłóczyny, czyli właściwy początek życia zakonnego. Dał się poznać jako bardzo pracowity, uśmiechnięty i niezwykle kochający modlitwę młody zakonnik.

Kult Stanisława zrodził się natychmiast i spontanicznie. Wieści o jego śmierci rozeszły się szybko po Rzymie. A starsi ojcowie przychodzili nawet do ciała i całowali je ze czcią. Kiedy po dwóch latach otwarto grób znaleziono jego ciało w stanie nienaruszonym, bez oznak jakiegokolwiek rozkładu.

W latach 1602 - 1604 papież Klemens VII zezwolił oficjalnie na kult. W 1605 roku papież Paweł V dał zgodę na wniesienie obrazu Stanisława do kościoła św. Andrzeja w Rzymie, a także na zawieszenie przed nim lampy i wotów. Rok później, w 1606 r. ten sam papież uroczyście zatwierdził beatyfikację Stanisława. Uroczystości beatyfikacyjne odbyły się najpierw w Rzymie - w domu św. Andrzeja, a następnie w Polsce. Stanisław był pierwszym błogosławionym Towarzystwa Jezusowego.

W 1670 roku papież Klemens X zezwolił jezuitom na odprawianie Mszy świętej i brewiarza o Stanisławie w dniu 13 listopada. W roku 1674 ten sam papież ogłosił błogosławionego Stanisława jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litwy. Dekret kanonizacyjny został wydany przez Klemens XI w 1714 roku Jednak śmierć papieża spowodowała opóźnienie uroczystej kanonizacji i dokonał tego dopiero jego następca Benedykt XIV 31 grudnia 1726 roku.

Relikwie świętego spoczywają dziś w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie.

 

 

 

© ministrant.go.pl 2003 - | preferowana przeglądarka internet explorer | zalecana rozdzielczość 1024 x 768

 

o stronie | reklama | kontakt | zespół redakcyjny

strona znajduje się na serwerze
archidiecezji wrocławskiej