|
Kandydat na ministranta
Chłopcy wyrażający chęć zostania ministrantami
powinni być po I Komunii Św. Początkowe spotkania
mają charakter wprowadzający. W I niedzielę Adwentu
chłopcy w sposób uroczysty rozpoczynają kandydaturę
na ministranta. W poczet kandydatów przyjmuje ich
zwykle ksiądz proboszcz lub ksiądz opiekun.
Kandydaci otrzymują szarfy i mogą od tej pory służyć
do Mszy Świętej, jednak nie wykonują żadnych posług
i nie chodzą po kolędzie.
Okres
kandydatury trwa około pół roku. W Wielki Czwartek,
kandydaci po zdaniu egzaminu otrzymują komże na
znak, że są już ministrantami. W poczet ministrantów
przyjmuje ich zwykle ksiądz proboszcz lub ksiądz
opiekun.
|
Choralista
Główna funkcja choralisty,
ministranta śpiewu, związana jest ze śpiewem oraz
odpowiedziami w czasie Mszy św., w czasie sprawowania
liturgii wykonuje on jednak jeszcze drugą funkcję,
którą jest dzwonienie.
Wychodząc z zakrystii, dzwonkiem wiszącym przy
drzwiach daje znak, że procesja Wejścia wyruszyła
już w stronę ołtarza. W zależności od rodzaju
Mszy Świętej dzwoni jeden, dwa lub trzy razy.
Podczas Mszy Świętej ilość i sposób użycia
dzwonków nie jest ściśle określony. Wiele diecezji
ma swoje tradycje, których nie musi się zmieniać.
Podaną niżej formę użycia dzwonków można uważać
za godną polecenia lub wzorcową.
-
Trzykrotnie
dzwonkiem przed Epiklezą (wyciągnięciem rąk
kapłana nad chlebem i winem).
-
Podczas
ukazania Hostii - trzykrotnie gong.
-
Podczas
ukazania kielicha z Krwią Pańską - trzykrotnie
gong.
-
Na
przyklęknięcie kapłana - trzykrotnie dzwonkiem.
Dzwonki
mogą byś używane także po śpiewie "Baranku
Boży". Dzwonienie to powinno towarzyszyć przyklęknięciu
celebransa. Jednakże, gdy przyklęka on gdy śpiew
jeszcze trwa, należy poczekać na zakończenie i
zadzwonić bezpośrednio po nim. Można dzwonić także
po zamknięciu tabernakulum.
Dodatkowe
wskazówki:
-
W
czasie Mszy św. jeden choralista powinien dzwonić
dzwonkiem, drugi w gong.
-
Dzwonienie
gongiem podczas ukazywania Najświętszych Postaci
musi przebiegać w równych odstępach czasowych.
-
Ministrant
dostosowuje siłę uderzenia do warunków panujących
w świątyni. Jeżeli kościół jest pełen,
uderza mocniej, jeżeli jest mało ludzi - lżej.
Dzwonienie
powinno być czyste, aby łatwo można było odróżnić
kolejne uderzenia.
|
Ministrant
światła (ceroferiariusz)
Posługa
ministranta światła polega na noszeniu świec,
zwanych akolitkami, podczas liturgii. Akolici w
procesji idą zawsze po bokach krucyferariusza
(ministrant krzyża); za ministrantami kadzidła.
Podczas czytania Ewangelii zwracają się twarzą do
siebie stojąc w takim miejscu, by nie zasłaniać
czytającego, a równocześnie, by nie byli w zbyt dużej
odległości od ambony.
Świeca
i świecznik wymagają stałej pielęgnacji. Po każdym
zapaleniu świecy pozostaje stopiony wosk. Ministrant
światła powinien dbać o wygląd świec i świecznika;
po każdym nabożeństwie, podczas którego pełnił
posługę, jest zobowiązany do oczyszczenia tych
przedmiotów. Aby posługa była wykonywana godnie i
uroczyście ministranci światła muszą przestrzegać
kilku podstawowych zasad:
-
Świecznik
powinien stać prosto, nie powinien być zalany
woskiem, ani zakurzony.
-
Świeca
na świeczniku powinna być oczyszczona, z obciętym
knotem, ustawiona prosto, odpowiedniej wysokości
i grubości
-
Ministranci
światła powinni kroczyć i stać prosto jak świeca.
-
Obaj
ministranci niosący świeczniki powinni być równego
wzrostu i trzymać świece na tej samej wysokości.
-
Ministranci
światła nigdy nie przyklękają ze świecami.
|
Ministrant
krzyża (krucyferariusz)
Zadaniem
krucyferariusza jest również troska o krzyż.
Interesuje się on najpierw wyglądem i miejscem
przechowywania krzyża procesyjnego. Nie może nieść
w procesji krzyża zakurzonego lub uszkodzonego.
Dlatego musi go przygotować wcześniej. Krzyżowi
okazuje się zawsze największy szacunek. Umieszczamy
go tylko i wyłącznie w przeznaczonym do tego celu
stojaku.
Do
procesji używa się tzw. krzyża procesyjnego. Krzyż
ten jest umieszczony na specjalnym drzewcu. Należy
zwrócić uwagę na to, aby nieść go pionowo; nie
przechylając na boki. Figurka ukrzyżowanego
Chrystusa zawsze jest zwrócona do przodu - w kierunku
pochodu procesji, tak jak twarz ministranta. Krzyż
niesiemy zawsze dwiema rękami. Biorąc do ręki krzyż
całujemy go i niesiemy cały czas ze czcią. Kończąc
posługę także całujemy krzyż i umieszczamy w
przeznaczonym dla niego miejscu.
Ministrant krzyża idzie w procesji pomiędzy
ministrantami światła. Jeżeli przejście jest wąskie,
pozostaje on pół kroku za ministrantami światła -
świece służą podkreśleniu znaczenia krzyża, a
nie pleców krucyferariusza. Po dojściu procesji,
ministrant krzyża ustawia go w odpowiednim stojaku
lub odnosi do zakrystii. Może także ustawić się z
nim twarzą w kierunku ludu w obrębie prezbiterium i
tak pozostawić przez całą mszę. Nie czyni wówczas
żadnych gestów liturgicznych.
|
Ministrant
księgi
Posługa
ministranta księgi związana jest z dwiema księgami
liturgicznymi: mszałem i lekcjonarzem. Te księgi są
bardzo ważne gdyż:
1. Służą do sprawowania świętych czynności.
2. Zawierają fragmenty Pisma Świętego.
3. Zawierają teksty modlitw Kościoła, przez które
oddaje się cześć Bogu.
4. Są własnością wspólnoty parafialnej.
Ich wygląd zewnętrzny ma podkreślać wielkość i
godność liturgii.
Podczas
procesji Wejścia ministrant księgi idzie przed lub
nieco za celebransem, wraz z ceremoniarzem. Po dojściu
procesji, usługuje wedle rubryk. Podczas obrzędów
wstępnych trzyma mszał na ręce; składa go dopiero
po "amen", kończącym kolektę. Po zakończeniu
modlitwy wiernych kładzie mszał na podstawce i
ustawia po lewej stronie ołtarza. Cały czas
pozostaje po lewej stronie celebransa, stojąc pół
kroku za nim. Jeżeli jest więcej niż jeden
koncelebrans, ministrant księgi odchodzi na swoje
miejsce przed rozpoczęciem odmawiania prefacji przez
celebransa. Po komunii świętej składa mszał i
pulpit. Podczas obrzędów zakończenia trzyma mszał
na ręce.
Aby dobrze sprawować swoją funkcję, ministrant księgi
powinien:
- trzymając mszał ustawiać się z boku kapłana,
tak aby nie zasłaniać mikrofonu i kapłana wiernym,
- mszał opiera na ręce zwróconej w stronę kapłana,
trzymając go w narożniku od spodu, drugą ręką
otwiera mszał, przewraca strony i zamyka go (nie
przewracać stron mszału za pomocą zakładek; służą
one tylko do zaznaczania tekstu),
- przed Mszą Świętą należy uzgodnić formularz z
celebransem i zaznaczyć wszystkie teksty.
|
Ministrant
ołtarza
Ministrant
ołtarza powinien znać wszystkie naczynia
liturgiczne, wszystkie części bielizny kielichowej,
wiedzieć, gdzie te rzeczy się znajdują, gdzie w
razie potrzeby móc je odszukać. Troszczy się on o
to, aby święte naczynia i szaty były otaczane
wielkim szacunkiem i aby żadne nie poniewierało się
porzucone w jakimś miejscu.
Posługa ministranta ołtarza jest jedna z najczęściej
spełnianych czynności ministranckich. W każdej Mszy
Świętej, nie tylko w uroczystościach, trzeba podawać
ampułki, dokonywać obmycia palców kapłana i
oczyszczenia kielicha. Dlatego tę umiejętność
zdobywa już kandydat na ministranta. Choć formację
pogłębiającą związaną z tą posługą będzie
przeżywał dopiero po kilku latach, to jednak od początku
musi umieć te czynności poprawnie wykonywać.
W procesji Wejścia ministrant ołtarza idzie za
choralistami. Podczas liturgii eucharystycznej rozkłada
kielich (jeżeli brakuje ministranta ołtarza, zadanie
to należy do ceremoniarza). Odbiera także od
celebransa lub diakona dary ofiarne, przyniesione w
procesji. Stoi wówczas na jednym poziomie z
celebransem (diakonem), tuż obok niego, aby łatwo można
było przekazać dary. Przy ołtarzu podaje ampułki i
dokonuje lavabo.
Posługuje także do pateny, dlatego szczególnie ważne
jest, aby był w stanie łaski uświęcającej. W
czasie swojej posługi ministranci powinni prezentować
postawę skupienia, w czasie rozdawania Komunii Świętej.
powinni być skupieni na posłudze, a nie na rozglądaniu
się na boki.
|
Ministrant
kadzidła (turyferariusz)
Ministrant niosący łódkę (nawikulariusz)
Pierwszym
zadaniem ministranta kadzidła jest rozpalenie ognia.
Czyni to w miejscu do tego przeznaczonym przygotowując
wcześniej potrzebne przedmioty: zapałki, węgielki,
świecę. Węgielki rozpala najpierw nad płomieniem
świecy, następnie rozżarza je mocniej przez
dmuchanie i wreszcie uzyskuje pełne rozżarzanie
przez ruch obrotowy kociołka. Wszystkie te czynności
wykonuje odpowiednio wcześniej, aby węgielki były właściwie
rozpalone. Oto sposób przygotowania:
-
wyjęcie kociołka z
kadzielnicy,
-
ułożenie
węgielków(a) w kociołku,
-
rozpalenie węgielków nad płomieniem
świecy,
-
rozżarzenie węgielków przez ruch
obrotowy kociołka,
-
włożenie kociołka z węgielkami
do kadzielnicy.
Drugą
umiejętność, jaką powinien nabyć ministrant
kadzidła to jest sposób trzymania kadzielnicy.
Kadzielnicę trzyma się zawsze lewą ręką, przy
czym witkę kadzielnicy ujmuje się dwoma lub trzema
palcami, natomiast witkę łańcuszka nakłada na
kciuk. Dzięki temu ministrant kadzidła ma możliwość
jedną ręką regulować wysokość pokrywy
kadzielnicy, podnosząc lub opuszczając łańcuszek
kciukiem.
Trzecim elementem jest niesienie kadzidła w procesji.
Jeżeli ministranci kadzidła idą razem w procesji,
wtedy turyferariusz idzie po prawej stronie, a
nawikulariusz po lewej. We wszystkich procesjach bez
Najświętszego Sakramentu idą na czele procesji,
przed krzyżem. Okadza on wówczas niesiony krzyż, więc
kadzielnica powinna być z nim na jednej linii.
W czasie procesji oraz wtedy, gdy stoją -
turyferariusz trzyma kadzielnicę, tak jak i
nawikulariusz łódkę, w lewej ręce, a prawą trzyma
złożoną na piersi. Jeżeli ministranci kadzidła
przychodzą do ołtarza i odchodzą od niego poza
procesją, to najpierw idzie nawikulariusz, a za nim
turyferariusz. Ważne jest aby ministrant kadzidła kołysząc
kadzielnicą, nie kołysał się równocześnie sam,
lecz zachowywał przy tym spokojną postawę.
Istotnym
elementem jest również zasypanie. Przy zasypaniu
kadzidła ministrant kadzidła trzyma kadzielnicę lewą
ręką za pierścień, przy czym kciukiem lewej ręki
podciąga tak wysoko jak potrafi oczko łańcuszka.
Prawą ręką ujmuje łańcuszki tuż nad pokrywą i
podnosi kadzielnicę tak, aby kapłan mógł swobodnie
nasypać kadzidło. Przybliża przy tym kadzielnicę
do łódki uważając, żeby łańcuszki nie
przeszkadzały przy zasypywaniu. Podnosząc kadzielnicę
do zasypania nigdy nie chwyta się za jej podstawę.
Jest to nieestetyczne i grozi poparzeniem. Po
zasypaniu kadzidła opuszcza kadzielnicę w dół i
opuszcza pokrywę.
Nawikulariusz stoi zawsze po lewej stronie i trzyma łódkę
lewą ręką, prawą zaś otwiera wieczko. Łyżeczka
powinna być wysunięta, by celebrans mógł ją łatwo
chwycić. Po zasypaniu następuje podanie kadzielnicy.
Jeżeli przy ołtarzu posługuje diakon, wówczas
turyferariusz podaje mu kadzielnicę lewą ręką do
jego prawej, prawą zaś podtrzymuje łańcuszki krótko,
tuż nad pokrywą. Jeżeli natomiast ma wręczać
kadzielnicę bezpośrednio kapłanowi, podaje mu prawą
ręką pierścień do jego lewej ręki, lewą z kolei
podaje łańcuszki podtrzymywane ponad nakrywką do
prawej ręki. Odbierając kadzielnicę od celebransa
prawą ręką odbiera górną jej część (obie
nitki), lewą ręką zaś chwyta łańcuszki nad
pokrywą, następnie opuszcza dolną część
kadzielnicy, a górną przekłada do lewej ręki.
Ostatnim elementem jest okadzenie. Podczas okadzenia
lewa ręka pozostaje bez ruchu na
wysokości
piersi, prawa natomiast chwyta łańcuszek nieco nad
pokrywą. W tej pozycji wykonuje odpowiednie ruchy
kadzidłem w stronę osoby lub rzeczy, które okadza.
Czyni to lekko i swobodnie. Dwoma pociągnięciami
kadzidła okadza się relikwie i obrazy świętych
wystawione do publicznej czci, w każdym innym wypadku
wykonuje się trzy pociągnięcia kadzidła.
Zebrany lud Boży powinien czuć woń kadzidła, a nie
widzieć unoszący się dym, czy, tym bardziej, słyszeć
akt okadzania. Kadzidło najwyższej jakości, używane
przez profesjonalistę, przede wszystkim się czuje
(choć niewątpliwie dym jest też istotnym elementem.
Szczególną troską ministranta kadzidła powinno być
pozostawienie porządku po zakończeniu posługi. Węgielki
należy wyjąć z kociołka. Zapałki, świecę i inne
przedmioty pozostawić na swoim miejscu. Jest to więc
funkcja, która wymaga wcześniejszego przygotowania
oraz pracy po skończeniu nabożeństwa.
Dodatkowe
wskazówki:
-
Należy uważać, aby pełnienie
funkcji ministranta kadzidła nie utrudniało lub
nawet uniemożliwiało osobistego uczestnictwa
ministranta w liturgii. Jeżeli turyferariusz i
nawikulariusz wychodzą z kościoła do zakrystii,
to myślą i sercem pozostają przy ołtarzu. W
zakrystii nie rozmawiają ani nie zajmują się
innymi sprawami. Może zaistnieć konieczność
ponownego uczestnictwa w Mszy Świętej (jeżeli
jest to Msza Święta obowiązująca).
-
Posługa ministranta kadzidła należy
do najbardziej "ruchliwych" funkcji
liturgicznych. Trzeba wiele razy przemierzać długą
drogę na oczach ludu. Ministrant pełniący tę
posługę musi więc pamiętać, aby każdy jego
gest i krok był wykonany z odpowiednią powagą i
pięknie. Nie można dopuszczać do sytuacji, w której
turyferariusz i nawikulariusz wbiegają przed ołtarz,
i wybiegają do zakrystii, jakby byli na boisku
sportowym.
Ministranci
wykonują niekiedy bardzo szybkie ruchy kadzidłem w
celu podtrzymania ognia. Należy uważać, aby nie miało
to charakteru zabawowego lub wprost śmiesznego,
niezgodnego z duchem liturgii i właściwym
rozumieniem "znaku kadzidła". Wszelkie
"młynki" i "wiraże" są
dopuszczalne tylko poza liturgią.
|
Ministrant
wody
Ministrant
wody troszczy się o to, aby naczynie na wodę święconą
było czyste i godne (musi to być naczynie
liturgiczne), aby znajdowało się w miejscu
specjalnie na to przygotowanym. Troszczy się także o
kropidło. Do niego należy także wyniesienie wody święconej
i kropidła na stolik przed Mszą Świętą, w czasie
której będzie pokropienie. On także ma po Mszy Świętej
odnieść wszystko na swoje miejsce.
Ministrant wody w czasie pełnienia swojej posługi
wykonuje następujące czynności:
-
jeżeli
jest poświęcenie wody, umieszcza kociołek z wodą
na stoliku, w pobliżu celebransa lub trzyma go w
ręce,
-
po
poświęceniu podaje celebransowi kropidło i
podsuwa kociołek z wodą święconą do
zamaczania kropidła,
-
jeżeli
celebrans podaje mu zaraz wodę święconą,
dotyka prawą ręką kropidła i żegna się pobożnie,
-
podczas
pokropienia idzie kilka kroków za kapłanem, po
jego lewej stronie,
-
naczynie
trzyma w lewej ręce, a prawą kładzie na piersi,
-
po
dojściu do ołtarza odbiera od celebransa kropidło
i odnosi wszystko na stolik. Następnie wraca na
swoje miejsce i uczestniczy w liturgii.
Woda
odgrywa bardzo ważną rolę w liturgii. Jest znakiem
oczyszczenia i znakiem życia. Wszyscy zostaliśmy
ochrzczeni "z wody i z Ducha Świętego".
Ministrant wody troszczy się o to, aby ten znak był
otaczany szacunkiem.
|
Kantor
(psauterzysta)
Po
pierwszym czytaniu następuje psalm responsoryjny, który
stanowi integeralną część liturgii słowa. Psalmy
bierze się zwykle z lekcjonarza, ponieważ ich teksty
łączą się ściśle z poszczególnymi czytaniami, a
zatem wybór psalmu zależy od czytań. Mając jednak
na uwadze ułatwienie ludowi wykonanie refrenu, dla różnych
okresów roku liturgicznego i dla różnych kategorii
Świętych wybrano pewne teksty tych refrenów i psalmów,
które wolno stosować zamiast tekstów ściśle
odpowiadających czytaniom, gdy psalm się śpiewa.
Psałterzysta, czyli kantor wykonujący psalm, spełnia
swoją funkcję na ambonie lub innym odpowiednim
miejscu. Całe zgromadzenie siedząc słucha wersetów
psalmu i zwykle uczestniczy powtarzając refren, chyba
że psalm jest wykonywany sposobem ciągłym, to jest
bez refrenu.
W procesji Wejścia psałterzysta idzie z innymi usługującymi
(z lektorami). Zajmuje przy ołtarzu miejsce w pobliżu
ambony. Do śpiewania podchodzi z rękami złożonymi.
Czytając kładzie ręce na ambonie lub trzyma
lekcjonarz w rękach. Po zakończeniu śpiewu czyni
lekki skłon i wraca na swoje miejsce. W razie
konieczności wykonuje także śpiew wersetu przed
Ewangelią. Śpiew ten bowiem należy do scholii.
Dodatkowe
wskazówki:
Śpiew psalmu responsoryjnego jest śpiewem solowym.
Jeżeli w wyjątkowych wypadkach śpiewa dwóch lub
trzech kantorów, powinni szczególnie dbać o to, aby
treść psalmu była zrozumiała dla wiernych. Melodia
powinna jeszcze bardziej tę treść przybliżyć, a
nie przesłonić jej przesadnie rozbudowaną formą.
Śpiew psalmu responsoryjnego zawsze powinien być
wykonywany z ambony, nawet, gdy wykonuje go
odpowiednio przygotowana do tego kobieta. Werset przed
Ewangelią natomiast zawsze wykonuje się spoza
ambony.
|
Lektor
W
Polsce używamy dwóch nazw na określenie czytających
słowo Boże w Zgromadzeniu Eucharystycznym: lektor i
ministrant słowa Bożego.
Dokumenty Kościoła pozwalają bowiem na to, aby
wierni nie będący ustanowionymi lektorami, po
odpowiednim przygotowaniu czytali Pismo św. w
liturgii. Taka też stała się powszechna praktyka w
parafiach, przy czym najczęściej tych ludzi nazywa
się lektorami.
Z posługą lektora (ministranta słowa Bożego) bezpośrednio
wiąże się lekcjonarz. Drugą istotną księga
wykorzystywaną w liturgii jest ewangeliarz, który
jest najbardziej godną szacunku księgą liturgiczną.
W czasie liturgii otaczana jest ona szczególnym
szacunkiem - jest uroczyście niesiona w procesji,
okadzana przed odczytaniem Ewangelii, ucałowana po
zakończeniu czytania.
Księga Ewangelii, z której odczytuje się Ewangelię
w czasie liturgii, powinna być ozdobnie oprawiona i używana
tylko do tego celu. Osobną księgą jest lekcjonarz,
z którego wykonujemy wszystkie czytania poza Ewangelią.
Troska o ewangeliarz i lekcjonarz należy w pierwszej
mierze do kapłanów i diakonów. Jednak lektorzy i
ministranci słowa Bożego dbają także o to, aby księgi
te były odpowiednio ułożone, i znajdowały się na
właściwym miejscu. Zawsze też otaczają je wielkim
szacunkiem.
Jeżeli nie ma diakona, lektor niesie ewangeliarz w
procesji Wejścia. Trzyma go na wysokości twarzy lub
nieco wyżej, ujmując u dołu obydwiema rękami.
Idzie na końcu procesji, przed celebransem (i
koncelebransami). Idąc z księgą Ewangelii nie
przyklęka. Po dojściu do ołtarza, kładzie
ewangeliarz na środku i zajmuje swoje miejsce. Do
czytania podchodzi z rękami złożonymi. Czytając, kładzie
ręce na ambonie lub trzyma lekcjonarz w rękach. Po
zakończeniu czytania ponownie składa ręce i wraca
na swoje miejsce.
Dodatkowe wskazówki:
-
Żadnej
księgi nie niesiemy do ołtarza "pod pachą".
Lekcjonarz umieszczamy wcześniej na pulpicie, jeżeli
natomiast jest niesiony ewangeliarz, to tylko w
sposób uroczysty.
-
Lekcjonarz
nie może pełnić roli ewangeliarza, tzn. nie wolno
go nieść uroczyście w procesji, jeżeli jest
potrzebny do wykonania czytań poprzedzających
Ewangelię.
-
Lektor nigdy nie bierze ewangeliarza złożonego
na ołtarzu. W razie braku specjalnego ewangeliarza,
można nieść w procesji księgę Pisma Świętego i
z niej odczytać Ewangelię.
|
Ceremoniarz
Ceremoniarz,
to najwyższa i najważniejsza funkcja w formacji LSO,
wykonuje ona następujące czynności:
-
Przeprowadza
próbę zespołu w terminie odpowiadającym jego
członkom. Na próbie, w której uczestniczy każdy
spośród usługujących, muszą być wyjaśnione
wszystkie wątpliwe kwestie.
-
Czuwa
nad poprawnym i pobożnym przebiegiem całości
obrzędów wykonywanych przez posługujących do
Mszy Świętej, i nad zachowaniem poszczególnych
ministrantów. W razie potrzeby dyskretnie
interweniuje. Jego upomnienia i wskazówki mogą
być widziane tylko przez danego ministranta.
-
Rozkłada
kielich, gdy ministranci ołtarza odbierają dary,
przyniesione w procesji przez wiernych.
-
Obsługuje
mikrofon (włącza, reguluje, przenosi, podaje i
trzyma)
-
Podaje
celebransowi dodatkowe modlitwy i teksty nie
zawarte w księgach liturgicznych (komentarze, ogłoszenia
itp.).
-
Czuwa
i ingeruje w sytuacjach nietypowych, gdy coś zakłóca
normalny przebieg liturgii, np. brak klucza od
tabernakulum, potrzeba dodatkowego wina, hostii,
puryfikaterza itp.
-
Formuje
procesję na początku i na końcu.
-
Daje
znak do rozpoczęcia pewnych czynności. Stosuje
się przy tym do tradycji miejscowych. Rozpoczyna
modlitwy w zakrystii.
Ceremoniarz
podąża w procesji Wejścia wraz z ministrantem księgi
przed lub nieco za celebransem. W czasie liturgii słowa
obydwaj siedzą po obu stronach celebransa. Podczas
liturgii eucharystycznej, jeżeli nie ma koncelebransów,
stoją po obu stronach celebransa przy ołtarzu, nieco
oddaleni do tyłu, aby podkreślić, że nie należą
do koncelebry.
|
|
|